- Ο έφηβος έχει ανάγκη να είναι επιθυμητός, να μεγαλώνει μέσα σε κλίμασυναισθηματικής ασφάλειας, αλλά όχι «αρρωστημένης» υπερπροστασίας.
- Ο έφηβος συνήθως είναι ικανός και χαίρεται να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ειδικά όταν οι γονείς δεν είναι υπερβολικά «ανασφαλείς». Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιφορτίζεται με ρόλους ή αποστολές που δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει. Μαθαίνοντας το παιδί στην αρρωστημένη υπερπροστασία και στην ικανοποίηση όλων του των επιθυμιών, ουσιαστικά το εθίζουμε στην αδυναμία και τη μη ανάληψη ευθυνών, συμβάλουμε στην ελλιπή του ωρίμανση.
- Η αποδοχή διαλόγου και εξηγήσεων από τους γονείς θεωρείται απαραίτητη διότι ο έφηβος έχει ανάγκη να μαθαίνει.
- Ο γονέας δεν βοηθά με το να γίνεται έρμαιο των εγωιστικών επιθυμιών των παιδιών. Χρειάζεται να κατανοεί και να αποκωδικοποιεί τις υπερβολές και τις επιθυμίες του εφήβου, καθώς επίσης να ανταλλάσσει γνώμες και απόψεις και με άλλους γονείς και εφήβους.
- Παράλληλα ας σκεφτεί αν έχει λογικές και ρεαλιστικές απαιτήσεις από τον έφηβο. Συχνά, ο γονέας βλέπει στον έφηβο ό,τι θα ήθελε να είναι ο ίδιος και όχι ό,τι είναι στην πραγματικότητα ο έφηβος.
- Συνήθως οι γονείς που δεν ικανοποιούνται και προσβάλλουν τους εφήβους (με συγκρίσεις, υποτιμητικά σχόλια κ.λπ.) νιώθουν ανικανοποίητοι από τον ίδιο τον εαυτό τους και περιμένουν από το παιδί τους να πραγματώσει τα δικά τους απωθημένα όνειρα και φιλοδοξίες.
- Οι γονείς συχνά «παίρνουν προσωπικά» τις αποτυχίες των εφήβων και να ξεσπούν πάνω τους την επιθετικότητα και την οργή που τους προκαλεί η απογοήτευση. Ο έφηβος, ακόμη και όταν δεν το δείχνει, είναι πιθανό να νιώθει άσχημα, αλλά χρειάζεται να φαίνεται δυνατός στην προσπάθεια του να ξεπεράσει τις αποτυχίες του.
- Οι γονείς δυναμώνονται όταν να αποδέχονται τις αδυναμίες των εφήβων. Αυτό που συνήθως τους εκνευρίζει είναι οι δικές τους αδυναμίες τις οποίες βλέπουν να αναπαράγονται στα παιδιά τους.
- Ο γονέας χρειάζεται να κατανοεί τις συγκρούσεις και τις ανασφάλειες των εφήβων, να παραστέκεται διακριτικά, ελέγχοντας όταν χρειάζεται με ρεαλιστικό τρόπο και παρεμβαίνοντας όταν το ζητά ο έφηβος, ή ακόμη όταν κάποια στιγμή το κρίνει και ο ίδιος σκόπιμο. Στόχος είναι η«υπευθυνοποίηση» του εφήβου.
- Ο υπερβολικός έλεγχος και η υπερβολική προστασία δεν βοηθούν ούτε προφυλάσσουν τον έφηβο. Αντίθετα τον οδηγούν σε παρορμητικά ξεσπάσματα ενάντια στη γονεϊκή καταπίεση.
- Οι αναταραχές της εφηβείας δεν είναι απαραίτητο να βιώνονται πάντα ως πρόβλημα ή ως προσβολή της οικογενειακής ισορροπίας. Ο έφηβος έχει ανάγκη να αμφισβητήσει, να συγκρουστεί μερικές φορές με τους γονείς, για να νιώσει ότι τους ξεπερνά. Ένας γονέας που δεν αντέχει την αμφισβήτηση (ή τη σύγκρουση) ή την εκλαμβάνει ως προσωπική υπονόμευση, δεν κατανοεί την εφηβεία και αναπόφευκτα θα προκαλέσει κρίσεις.
- Ο γονέας είναι απαραίτητο να γνωρίζει την ουσία της εφηβικής αναταραχής και αστάθειας, όπως και τα συνακόλουθα προβλήματα. Οι μεταπτώσεις στην εφηβεία είναι φυσιολογικές και η απαίτηση από τον έφηβο για μόνιμη και συνεχή επίτευξη του μεγίστου των δυνατοτήτων του είναι παράλογη (κανένας ενήλικας δεν έχει επί μονίμου βάσεως μέγιστη απόδοση).
- Οι έφηβοι συνήθως αντέχουν και κατανοούν τις ματαιώσεις όταν αυτές είναι σαφείς και άμεσες. Απεχθάνονται επίσης την υποκρισία και την προσπάθεια του γονέα να τους ξεγελάσει (να φερθεί πονηρά). Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, κλονίζονται, διότι νιώθουν ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τον ίδιο τους το γονέα.
Home » Χωρίς κατηγορία » για … εφήβους
που είμαστε….
πατήστε πάνω στο χάρτη για μεγένθυση και περιήγηση
για … εφήβους
Πρόσφατα Άρθρα
Επισκέπτες
